Doktorzy Honoris Causa

Prof. zw. dr hab. inż. Stanisław Kocańda jest najwybitniejszym w kraju i uznanym w świecie uczonym, zajmującym się trudną problematyką wytrzymałości zmęczeniowej, a w szczególności zmęczeniowym pękaniem metali i konstrukcji. Jest autorem 330 publikacji ogłoszonych w renomowanych krajowych i zagranicznych czasopismach naukowych. Ponadto jest autorem lub współautorem 26 monografii książkowych i podręczników akademickich wydanych w latach 1956-2001. Fundamentalna monografia pt. "Zmęczeniowe pękanie metali" autorstwa profesora, zyskała zasięg światowy i została wydana w 4 językach: angielskim, rosyjskim, japońskim i chińskim. Od początku istnienia Wojskowej Akademii Technicznej, tj. od 1951 roku, profesor Stanisław Kocańda prowadził działalność dydaktyczną i naukową na Wydziale Mechanicznym tej Uczelni.

Profesor Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, jej rektor od 1998 r., członek prezydium Konferencji Rektorów Autonomicznych Szkół Polskich, przewodniczący Konferencji Rektorów Uczelni Technicznych, wiceprzewodniczący Konferencji Rektorów Uczelni Krakowskich, członek Konferencji Rektorów Europy, członek Rady Naukowej Instytutu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, członek Komisji Badań Stosowanych i Zespołu T11, członek Komitetu Badań Naukowych II Kadencji, założyciel i wiceprezes Polskiego Towarzystwa Sieci Neuronowych.

Etienne Aernoudt, profesor Katolickiego Uniwersytetu w Leuven, urodził się 22 maja 1938 roku w belgijskim mieście Roeselare. Po ukończeniu szkoły średniej podjął studia w Katolickim Uniwersytecie w Leuven w zakresie metalurgii oraz nauk nuklearnych, uzyskując w 1962 roku dyplomy z tych dziedzin. Rok później, po odbyciu obowiązkowego szkolenia wojskowego dla oficerów rezerwy, podjął pracę w firmie Beakert Steel Wire Corporation, największej na świecie firmie produkującej druty stalowe. W tym samym czasie rozpoczął studia doktoranckie w Wyższej Szkole Reńskiej (RWTH) w Aachen w Niemczech i uzyskał w 1966 roku stopień doktora nauk technicznych z zakresu inżynierii materiałowej. Nastepnie powrócił do firmy Beakert Steel Wire, gdzie objął stanowisko dyrektora pionu badań z zakresu przeróbki plastycznej. Równocześnie z pracą zawodową kontynuował jako adiunkt karierę naukową na uniwersytecie. Tu też nadano mu w 1970 roku tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1974 roku profesora zwyczajnego Katolickiego Uniwersytetu w Leuven. W 1977 roku profesor Etienne Aernoudt został wybrany dziekanem Wydziału Metalurgii i pełnił tę funkcję przez następne 6 lat. W latach 1986-1987 był przewodniczącym Senackiej Komisji ds. Kadr Politechniki w Leuven, a w 1987 roku został wybrany rektorem Politechniki w Leuven.

Janusz Braszczyński urodził się 9 czerwca 1931 roku w Gostyninie. Jest absolwentem Wydziału Metalurgicznego Politechniki Częstochowskiej. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1964 roku na Politechnice Śląskiej w Gliwicach. Tam też w 1970 roku uzyskał na Wydziale Metalurgiczno-Technologicznym stopień naukowy doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1978 roku, a tytuł profesora zwyczajnego w 1991 roku. Pracę naukowo-dydaktyczną rozpoczął jeszcze w czasie studiów w 1953 roku w Katedrze Odlewnictwa. Swój warsztat naukowy doskonalił na stażu przemysłowym w Odlewni Żeliwa Ciągliwego w Zawierciu oraz na stażu naukowym na Politechnice w Magdeburgu, w Instytucie Odlewnictwa w Paryżu i Centrum Metalurgii w Rzymie oraz w ośrodkach naukowo-badawczych we Francji. Profesor Braszczyński zajmuje się mechanizmem krzepnięcia i krystalizacji odlewów, a przede wszystkim kompozytów odlewanych.

Urodził się 19 marca 1930 r. w Warszawie. Studia ukończył w 1956 r. na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał tam w 1961 r., a doktora habilitowanego w 1963 r. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1972 r., a profesora zwyczajnego w 1988 r.
Działalność naukowo-dydaktyczną rozpoczął w Katedrze Mechaniki Technicznej Politechniki śląskiej w 1954 r. Na tej uczelni pełnił funkcje: prodziekana Wydziału Automatyki (1966-69), kierownika zakładu, a następnie Katedry Dynamiki Układów Mechanicznych (1966-69) oraz dyrektora zorganizowanego przez siebie Instytutu Mechaniki Teoretycznej na Wydziale Matematyczno-Fizycznym (1974-86). W 1986 r. przeniósł się do pracy na Politechnice Częstochowskiej, gdzie został wicedyrektorem Instytutu Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn.

Henryk Szymczak jest członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, przewodniczącym Wydziału III Nauk Matematycznych, Fizycznych i Chemicznych PAN, jest członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego; dyrektorem Instytutu Fizyki PAN w Warszawie; był długoletnim prezesem Polskiego Towarzystwa Fizycznego: wiceprzewodniczącym Komitetu Fizyki PAN; członkiem Sekcji Magnetycznej Europejskiego Towarzystwa Fizycznego. Jest również wiceprzewodniczącym Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci. Członek Rad Naukowych, m.in. Instytutu Fizyki PAN w Warszawie, Instytutu Fizyki Molekularnej PAN w Poznaniu, Instytutu Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN we Wrocławiu, Centrum Badań Wysokociśnieniowych PAN w Warszawie  , Instytutu Fizyki Politechniki Warszawskiej, Instytutu Fizyki Doświadczalnej Słowackiej Akademii Nauk, International Institute of Physics (Kijów). Członek Rad Redakcyjnych m.in. Acta Physica Polonica, Journal of Magnetism and Magnetic Materials, Ukrainian Journal of Physics.

Janusz Witold Elsner urodził się 29 października 1928 roku w Warszawie. Pracę magisterską obronił w 1959 roku na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Częstochowskiej. Stopień doktora nauk technicznych otrzymał w 1968 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, tam też uzyskał w 1972 roku stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1977 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1989 roku profesora zwyczajnego. Profesor Elsner był twórcą częstochowskiej szkoły naukowej z zakresu turbulencji przepływów, autorem książek i publikacji aerodynamiki maszyn przepływowych i turbulencji przepływów.

Urodził się w 1925 r. w rodzinie ukraińskiej. W 1949 r. ukończył Politechnikę Lwowską. Od 1950 r. aż do śmierci pracował w Instytucie Termofizyki Technicznej Akademii Nauk Ukrainy w Kijowie. Od 1962 r. kierował oddziałem tegoż instytutu. W 1956 r. obronił pracę doktorską, uzyskując tytuł doktora nauk technicznych. Rozprawę habilitacyjną przedstawił w 1964 r. Stanowisko i tytuł profesora otrzymał w 1969 r. W 1985 r. wybrano go do grona członków korespondentów Akademii Nauk Ukrainy, a w 1992 r. został członkiem zwyczajnym akademikiem AN Ukrainy.

Urodził się 9 września 1923 r. we Lwowie. Studia rozpoczął na Politechnice Lwowskiej w 1942 r., a ukończył w 1948 r. na Wydziale Mechanicznym Politechniki śląskiej. Doktorat nauk technicznych uzyskał w 1955 r., stanowisko docenta w 1957 r., tytuł profesora nadzwyczajnego w 1962 r., tytuł profesora zwyczajnego w 1969 r.; członkiem korespondentem PAN został w 1976 r., członkiem rzeczywistym PAN został w 1989 r.

Urodził się w 1922 r. w Grodnie. Studia wyższe ukończył w 1947 r. na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, gdzie wcześniej, bo już w 1945 r., podjął pracę jako asystent w Katedrze Metaloznawstwa. W latach 1947-68 był związany z Katedrą Metaloznawstwa Politechniki Warszawskiej, gdzie w 1956 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych.

W 1958 r. został docentem, tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1964 r., a profesora zwyczajnego w 1970 r. W 1973 r. został wybrany członkiem korespondentem PAN, a w 1986 r. - członkiem rzeczywistym PAN.